bł. Franciszek Palau Quer

„W dniu, w którym przyjąłem święcenia kapłańskie, zostałem konsekrowany na Twoją służbę, o Kościele- Eklezjo,

zostałem publicznie poświęcony Tobie i od tego dnia nie należę już do siebie” (bł. Franciszek Palau Quer, ocd)

Ognisko domowe

Franciszek Palau Quer urodził się w Aytonie w Hiszpanii 29 XII 1811 jako siódme z dziewięciorga dzieci Józefa Franciszka Palau i Marii Antoniny Quer. Został ochrzczony w tym samym dniu. Rodzice Franciszka byli ludźmi głęboko wierzącymi: odmawiali różaniec wraz z dziećmi, czynnie uczestniczyli w życiu parafii (ojciec i syn śpiewali w chórze), często przystępowali do sakramentów świętych. Po ślubie swej siostry, Róży z Romanem Benet (1824), młody Franciszek zamieszkuje wraz z nimi w Léridzie. Tam dojrzewa w nim powołanie do kapłaństwa. 

W drodze na górę Karmel

W październiku 1828 Franciszek wstępuje do seminarium w Léridzie. Surowa dyscyplina seminaryjna wyrabia w młodym chłopcu systematyczność w pracy i odpowiedzialność w spełnianiu codziennych obowiązków. Z nadejściem lata 1832 Franciszek postanawia opuścić seminarium i wstąpić do klasztoru karmelitów bosych w Barcelonie: na tę decyzję mogła wpłynąć przykładna postawa o. Józefa, karmelity bosego, jednego z profesorów seminarium. 

Jak później napisze o. Franciszek, właśnie wtedy, w wieku 21 lat, pobudzany przez miłość szukał miłości w Bogu i spodziewał się zrealizować ją w samotności i surowości życia zakonnego. Po okresie próby, dnia 14 Xl 1832 przywdziewa habit karmelitański przyjmując imię Franciszka od Jezusa, Maryi i Józefa. Rozpoczyna nowicjat, a 15 XI 1833 składa śluby uroczyste.

Konsekwentny wyborowi

W tym czasie w Hiszpanii swoje żniwo zbierała rewolucja: miały miejsce prześladowania i kasata zakonów. Franciszek zdaje sobie sprawę z tej sytuacji: wybrał życie zakonne zdecydowanie i odważnie, i był gotowy przyjąć wszystkie tego konsekwencje. Święcenia diakonatu przyjmuje 22 II 1834. 

25 lipca 1835 w barbarzyński sposób zostają podpalone klasztory w Barcelonie przez zwolenników rewolucji. W ucieczce z płonącego klasztoru św. Józefa, Franciszek pomaga o. Janowi, niewidomemu starcowi: dwaj karmelici zostają pojmani i siłą osadzeni w barcelońskim więzieniu La Ciudadela. 

Ze względu na rozwój polityki antyklerykalnej w Hiszpanii, Franciszek już nigdy nie będzie mógł powrócić do życia we wspólnocie. Trzy lata życia regułą i konstytucjami Karmelu terezjańskiego w klasztorze w Barcelonie miały okazać się wystarczające, aby posiąść jasną świadomość przynależności do Zakonu. 

Kapłan i Apostoł

Po uwolnieniu z więzienia i w obliczu rozproszenia wspólnoty zakonnej, Franciszek powraca do swej wioski rodzinnej, gdzie oddaje się na przemian eremickiej samotności i posłudze diakonatu. Utrzymuje w tym czasie kontakt ze swoim Prowincjałem. Okazując posłuszeństwo swoim przełożonym przyjmuje święcenia kapłańskie 2 IV 1836 w Barbastro. 

Jaką drogę ma obrać w życiu teraz, gdy został kapłanem i zakonnikiem wyrzuconym z klasztoru, liczącym zaledwie 25 lat? Ojciec Franciszek angażuje się w działalność apostolską na terenie diecezji katalońskiej i aragońskiej. Zostaje mianowany Misjonarzem Apostolskim. 

Duchowa siła niczym magnes

Sytuacja polityczna Hiszpanii zmusza Franciszka do ucieczki do Francji w latach 1840-1851 (przebywa w diecezji i w departamencie Perpignan i w departamencie Montauban). W stylu jego życia jeszcze większych rozmiarów nabierają dwa podstawowe jego aspekty: praca apostolska i życie kontemplacyjne. Przy pomocy brata Juana uprawia parę zagonów ziemi, co ułatwia zdobycie środków skromnego utrzymania.  

Do groty, w której zamieszkuje wkrótce zaczynają przybywać zarówno ludzie wiedzeni ciekawością, jak i poszukujący kierownictwa duchowego. Powstaje grupa pobożnych kobiet zgromadzonych przez Teresę Christiá w domku zbudowanym w pobliżu sanktuarium w Livron oraz grupa pustelników, która najpierw osiada w grotach koło Mondésir, a następnie w pustelni w Cantayrac.

Barceloński katecheta

Po powrocie o. Palau do Hiszpanii biskup Barcelony zleca mu kierownictwo duchowe swoich seminarzystów. Ojciec Franciszek rozpoczyna również pracę duszpasterska w kościele parafialnym św. Augustyna zakładając Szkołę Cnoty: jest to całoroczny cykl niedzielnych katechez dla dorosłych. Owocem prowadzenia tej formacji katechetycznej było opublikowanie „Katechizmu cnót” (1851 -1854).

Wygnany na Ibizę

Działalność o. Franciszka w Barcelonie wzbudza sprzeciw władz politycznych, które pod pretekstem hamowania buntów robotniczych wywołanych rzekomą reakcyjną działalnością polityczną Szkoły Cnoty zamyka ją i zsyła o. Franciszka na Ibizę. 

Wygnanie trwa sześć lat (1854-1860). W tym czasie o. Palau oddaje się duszpasterstwu, podobnie czyni później na wyspach Majorce i Minorce. Pragnąc samotności odkrywa piękno skalistej wysepki, El Vedrá. W miejscowości Es Cubells na Ibizie zakłada dom i kaplicę. Tam zapoczątkowuje i rozwija kult Matki Bożej, Pani Cnót. 

Kościół przedmiotem misji

Dni 2-12 XI 1860 stają się najważniejszymi w jego życiu. Ojciec Franciszek przebywa wówczas na Minorce, gdzie głosi „nowennę dusz” rozpoczynającą się w dzień zaduszny. 

Przeżycia eklezjalne, przez długie lata tłumione, nagle wybuchają i ogarniają ducha. Dochodzi do świadomości Franciszka, że to Kościół-Eklezja jest poszukiwaną przez niego latami rzeczą umiłowaną. Rodzi się w nim pragnienie całkowitego oddania na służbę Kościołowi i głoszenia ludziom, że Eklezja jest przedmiotem jego misji. Miłość do Eklezji jest wypełnieniem przykazania miłości Boga i bliźniego. 

Doświadczenie tajemnicy Eklezji prowadzi go do zainicjowania oryginalnego sposobu życia Kościołem: powstała nowa forma pogodzenia życia kontemplacyjnego i posługi apostolskiej. Ten właśnie cel o. Palau pozostawił braciom i siostrom założonych przez niego zgromadzeń: sióstr i braci tercjarzy karmelitańskich.

Przebywając na wygnaniu napisze najbardziej osobiste swe dzieło zatytułowane „Moja zażyłość z Eklezją”. 

Apostolski zapał przynagla

Za zachętą biskupów Barcelony i Ibizy w latach 1864-1866 Franciszek z wielkim zaangażowaniem głosi misje ludowe. 

Po odzyskaniu wolności Franciszkowi zostaje powierzona funkcja dyrektora tercjarzy i tercjarek karmelitańskich w Hiszpanii (1867). W Barcelonie rozpoczyna wydawanie tygodnika Pustelnik (1868). Poświęca się także różnorodnym pracom apostolskim, w tym posłudze egzorcystatu.
W 1870 odbywa swą podróż do Rzymu z okazji Soboru Watykańskiego I.

W Kościele i dla Kościoła

W pełni zaangażowania apostolskiego i fundacyjnego o. Franciszek zostaje zaskoczony gwałtownie rozwijającą się chorobą płuc, która w ciągu dziesięciu dni wyniszcza  jego organizm. Umiera 20 III 1872 w Tarragonie w wieku 60 lat. 

24 IV 1988 zostaje ogłoszony  błogosławionym przez Papieża Jana Pawła II . Wspomnienie liturgiczne bł. Franciszka Palau Quer Kościół obchodzi 7 listopada. 

Dziś charyzmat o. Franciszka rozwija się w jego duchowych córkach: w Karmelitankach Misjonarkach i Karmelitankach Misjonarkach Terezjankach.