Styl życia
Misja
„Widzę jedną rzecz, mianowicie, że Bóg, jak dobry ojciec, prowadzi mnie za rękę i kieruje mną gdzie On chce. I dlatego pójdę, gdzie nie wiem i podążę, gdzie nie będę chciał. Bóg wie jak bardzo gotowy jestem służyć Jego Kościołowi i że w sprawach Jego chwały wszystko widzę proste i łatwe. On wie jak mało zważam na moje życie, mój odpoczynek, i jak oderwany jestem od wszelkiej pociechy ludzkiej i niebieskiej. A ponieważ zna Bóg w tym moją hojność, nie opuści mnie, tylko poprowadzi mnie gdzie mu się spodoba. Idę pewny, powierzony opiece Jego ojcowskiej troskliwości”
(bł. o. Franciszek Palau Quer ocd. List 56)
Stojąc przed „otwartym horyzontem”, Karmelitanka Misjonarka przekracza współczesne „granice”, by w duchu braterstwa stawać się słowem prorockim w Kościele i w świecie. Wymaga to od niej ustawicznej formacji świadomości misyjnej, dyspozycyjności do głoszenia Dobrej Nowiny, zdolności do inkulturacji tak, aby stawała się solidarną z nędzą i cierpieniem ludzkim.
Głębokie znaczenie eklezjalne charyzmatu i wierność tradycji Karmelu terezjańskiego domagają się, aby nasze życie komunii z Bogiem było przeniknięte energicznym duchem apostolskim i aby nasze działanie wypływało z zażyłego zjednoczenia z Chrystusem. Posługa braciom i siostrom powinna być „sprawdzianem” naszej wiarygodnej miłości do Kościoła.
Życie przyjaźni z Bogiem nabywa swego pełnego znaczenia eklezjalnego wtedy, kiedy tworzy w nas trwałą postawę dyspozycyjności misji apostolskiej, jaką Kościół nam zleca.
„Pójdę tam, dokąd Boża chwała mnie wzywa” (bł. o. Franciszek Palau Quer ocd. List 39,5)
